گزاش کوتاه از چگونگی اجراء برنامه رادیوئی WDR5  در رابطه با وضعیت قانون جدید مربوط به اجازه اقامت برای پناهجویان دارنده " دولدونگ"

10.07.2007

توضیح سایت انتگراسیون
شبکه رادیوئی و- د- ار 5 در برنامه هفتگی "Hallo Ü-Wagen" در تاریخ 07.07.2007  اقدام به برگزاری برنامه ای در رابطه با مسایل و مشکلات  مربوط  به  اجازه اقامت پناهجویان دارنده "دولدونگ" نمود. هدف از این برنامه این بود تا از خلال بحث ها معنی زندگی با دولدونگ، برای مردم عادی روشنتر شود و ضمنا مشخص شود سیاستی که آلمان در رابطه با این مسئله در پیش گرفته است تا کجا موفق بوده وضعف های آن کجاست؟

این برنامه بصورت زنده و از ساعت 11.5 دقیقه تا 13.00 پحش میشد و افراد زیر در آن شرکت داشتند:

-  گئورگ ابرواین از مرکز یاری های پزشکی به پناهجویان در شهر بوخوم
- پرفسور میشائیل بومز از موسسه تحقیقاتی در امور مهاجرت
- کارل کورپ مسئول امور اروپائی سازمان پرو آزول

- ولفگانگ بوسباخ، سخنگوی امور داخله از فراکسیون پارلمانی حزب س- د- او  و از چانشینان خام مرکل صدر اعظم آلمان

- نیما حبیبی وند پناهجوی ایرانی

رادیو WDR 5 از پرشنونده ترین برنامه های سراسری آلمان است. این رادیو به دقت و ریز بینی  معروف بوده و یک  منبع موثق اطلاع رسانی بحساب میاید. این رادیو برنامه های مختلفی در طول شبانه روز و در طول هفته دارد که هر کدام به نوع خود جالب و با ارزش بوده و برخی از آنها بسیار انتقادی و روشنگر میباشند.

برنامه Hallo Ü-Wagen هر هفته روزهای شنبه از ساعت 11 تا 13 بصورت مستقیم پخش میشود. هدف این برنامه به بحث گذاشتن و به بحث کشاندن یک موضوع اجتماعی، آنهم در بین مردم است. به همین خاطر یک  تریلی- استودیو، به عنوان استودیو ی سیار، هر هفته روز شنبه در مرکز یک شهر، به قلب مردم در بازار  رفته و ضمن دعوت از چند نفر که در طول برنامه با آنها مصاحبه میشود، این امکان را به مردم کوچه و خیابان و رهگذران عادی نیز میدهد تا در باره آن موضوع اظهار نظر کنند.

عکس ها و گزارش زیر توسط خانم لیلا رسولی که در محل حاضر بوده است تنظیم و برای ما ارسال شد که از ایشان بسیار متشکریم.

برنامه ظبط شده- شنیداری

برنامه  روز شنبه برنامه رادیوئی Hallo ü Wagen ، این بار به قانون جديد در مورد اجازه اقامت براي پناهجویان "دولدونگي" اختصاص داشت. اين برنامه بطور زنده از راديو WDR5 از شهر Recklinghausen پخش ميشد. با دقايقي تاخير به محل برنامه رسيدم و برنامه آغاز شده بود. در ابتدا بحث خيلي معمولي ميگذشت و آقاي بوسباخ  سحنگوی امور داخله فراکسیون پارلمانی حزب س د او و از جانشینان آنگلا مر کل چنان در مورد مزایای قانون جديد صحبت ميکرد که انگار دولت آلمان در زمينه  طرح و اجراي اين قانون خيلي هم از خود متشکر است يا به نوعي چيزي بيشتر از استحاقِ پناهجوها، به آنها داده است!!

اين بحث ادامه داشت تا اينکه صحبت به تعريف "دولدونگ" رسيد. هر يک از افرادي که روي سِن بودند تعريفي از دولدونگ داشتند که در نهايت خانمي از بين جمعيت با گفتن  نه «ناين» تعاريف دولدونگ از طرف آنها را تکیمل و روي سِن رفت و بعد از تعريف دولدونگ، در حمايت از پناهنده ها و خارجيها شروع به صحبت کرد. از اينجا بود که مسير بحث بنوعي عوض شد و چهره ي آقاي بوسباخ نشان ميداد که چندان موافق روند بحث نيست!! جالب اينجا بود که از بين جمعيتِ حاضر در محل، افرادي که خود را براي صحبت کردن کانديد ميکردند، اغلب آلماني و کساني بودند که با پناهنده ها سر و کار داشتند و در سخنان خود اظهار داشتند که «اينان (پناهجویان)، سالهاي سال است که در اين جامعه و بين ما زندگي ميکنند و قسمتي از ما هستند. چرا نبايد حق زندگي و اجازه کار و ديگر حقوق شهروند معمولي را داشته باشند؟ اغلب بچه هاي اين خارجيان در اينجا درس خوانده و مدرسه رفته اند و بسیاری از آنها در سنی هستند که لازم است تا برای تأمین و تضمین آینده شان دورهای آموزشی( Ausbildung ) ببنند و يا امکان برابر برای اشتغال داشته باشند، ولی عملا بخاطر نداشتن اقامت، همه اين موقعيت ها را از دست ميدهند و اين انساني نيست»!! چند ايراني نيز در بحث شرکت کرده و مشکل خود را مطرح کردند.

در ساعت دومِ برنامه، موضوع بحث به بررسي رفتار آلمان با پناهنده ها و مقايسه آلمان با ديگر کشور هاي اروپايي اختصاص داشت. ديگر کاملا مشخص بود که آقاي بوسباخ کلافه شده  و شايد حتا ديگر مایل نبود به سوالات پاسخ دهد و از روي اکراه اين  کار را ميکرد. 
دختر آلماني جواني از بين جمعيت که کارمند مرکز مشاوره کاریتاس (انجمن خدمات اجتماعی وابسته به کلیسای کاتولیک) بود و با پناهنده ها برخورد مستقيم داشت، نيز به روي سن رفت و در حمايت از آنها صحبت کرد و پاسخ هاي محکمی به آقاي بوسباخ داد. نماینده سازمان پرو آزول ( مدافع پناهندگان) و آقاي پروفسور میشائیل بومز که از حالتهاي روحي و رواني پناهنده ها بدليل تحت فشار بودن و نداشتن اجازه اقامت و کار صحبت ميکردند ـ بسيار منطقي و رسا ـ سعي کردند مشکلات پناهنده ها و گوشه اي از زندگي آنها درهايم ها ( خوابگاه های پناهندگی) را به تصوير بکشند.
در خلال برنامه، از چند کشور و منطقه بعنوان کشورهايي که بيشترين پناهنده را در آلمان دارند نام برده شد. از طرف آقای بوسباخ نيز به  ايران  بعنوان "تنها کشور در کلِ دنيا، که دولت آلمان با آن بخاطر صدور پاس و يا دو مليتي بودن ايرانيها بيشترين مشکل را دارد"، اشاره شد!!

در پایان برنامه چهره آقاي بوسباخ در هم رفته و تا حدودی عصبی بود و بنظر میرسید که چنين انتظاري از اجراي برنامه نداشت، شايد فکر نميکرد اينقدر مورد انتقاد ـ حتا از جانب خودِ آلمانيها ـ قرار بگيرد!

جو و فضاي حاکم در بین تماشاچیان و در محل برگزاری برنامه نشان ميداد که هنوز ريشه هاي مهر و عاطفه در بين آلمانيها کاملا نخشکيده و هنوز ميتوان به وجودِ حس همدردي، انسان دوستي بين آلماني ها و پناهجویان اميدوار بود. 

به اميد روزي که تمام انسانها بدون در نظر گرفتن مرز و محدوده ي جغرافيايي، با داشتن حقِ يکسان، در کنار هم زندگي اي سرشار از مهر و محبت و دوستي داشته باشند.