بچه ها سلام،

دلم برای همه شما تنگ شده، اينجا شب و روز با خيال و خاطرات شيرين تان شعر زندگی می سرايم، هر روز به جای شما به خورشيد روزبخير می گويم، از لای اين ديوارهای بلند با شما بيدار می شوم، با شما می خندم و با شما می خوابم. گاهی «چيزی شبيه دلتنگی» همه وجودم را می گيرد .

کاش می شد مانند گذشته خسته از بازديد که آن را گردش علمی می ناميديم، و خسته از همه هياهوها، گرد و غبار خستگی هايمان را همراه زلالي چشمه روستا به دست فراموشی می سپرديم، کاش می شد مثل گذشته گوشمان را به «صدای پای آب » و تنمان را به نوازش گل و گياه می سپرديم و همراه با سمفونی زيبای طبيعت کلاس درسمان را تشکيل می داديم و کتاب رياضی را با همه مجهولات زير سنگی می گذاشتيم چون وقتی بابا نانی برای تقديم کردن در سفره ندارد چه فرقی مي کند، پی سه مميز چهارده باشد با صد مميز چهارده، درس علوم را با همه تغييرات شيميايی و فيزيکی دنيا به کناری مي گذاشتيم و به اميد تغييری از جنس «عشق و معجزه» لکه های ابر را در آسمان همراه با نسيم بدرقه مي کرديم و منتظر تغييری می مانيدم که کورش همان همکلاسی پرشورتان را از سر کلاس راهی کارگری نکند و در نوجوانی از بلندای ساختمان به دنبال نان برای هميشه سقوط ننمايد و ترکمان نکند، منتظر تغييری که برای عيد نوروز يک جفت کفش نو و يک دست لباس خوب و يک سفره پر از نقل و شيرينی برای همه به همراه داشته باشد.

کاش می شد دوباره و دزدکی دور از چشمان ناظم اخموی مدرسه الفبای کرديمان را دوره می کرديم و برای هم با زبان مادری شعر می سروديم و آواز می خوانديم و بعد دست در دست هم می رقصيديم و می رقصيديم و می رقصيديم. کاش می شد باز در بين پسران کلاس اولی همان دروازه بان می شدم و شما در رويای رونالدو شدن به آقا معلمتان گل می زديد و همديگر را در آغوش می کشيديد، اما افسوس نمی دانيد که در سرزمين ما روياها و آرزوها قبل از قاب عکسمان غبار فراموشی به خود می گيرد، کاش می شد باز پا ثابت حلقه عمو زنجيرباف دختران کلاس اول مي شدم، همان دخترانی که می دانم سالها بعد در گوشه دفتر خاطراتتان دزدکی مي نويسيد کاش دختر به دنيا نمی آمديد.

می دانم بزرگ شده ايد، شوهر می کنيد ولی برای من همان فرشتگان پاک و بی آلايشی هستيد که هنوز «جای بوسه اهورا مزدا» بين چشمان زيبايتان ديده می شود، راستی چه کسی می داند اگر شما فرشتگان زاده رنج و فقر نبوديد، کاغذ به دست برای کمپين زنان امضاء جمع نمی کرديد و يا اگر در اين گوشه از «خاک فراموش شده خدا» به دنيا نمی آمديد، مجبور نبوديد در سن سيزده سالگی با چشمانی پر از اشک و حسرت «زير تور سفيد زن شدن» برای آخرين بار با مدرسه وداع کنيد و «قصه تلخ جنس دوم بودن» را با تمام وجود تجربه کنيد. دختران سرزمين اهورا، فردا که در دامن طبيعت خواستيد برای فرزندانتان پونه بچينيد يا برايشان از بنفشه تاجی از گل بسازيد حتماً از تمام پاکی ها و شادی های دوران کودکی تان ياد کنيد.

پسران طبيعت آفتاب می دانم ديگر نمی توانيد با همکلاسی های تان بنشينيد، بخوانيد و بخنديد چون بعد از «مصيبت مرد شدن» تازه «غم نان» گريبان شما را گرفته، اما يادتان باشد که به شعر، به آواز، به ليلاهايتان، به روياهای تان پشت نکنيد، به فرزندانتان ياد بدهيد براي سرزمينشان برای امروز و فرداها فرزندی از جنس «شعر و باران» باشند.

 به دست باد و آفتاب می سپارم تان تا فردايی نه چندان دور درس عشق و صداقت را برای سرزمين مان مترنم شويد.

رفيق، همبازی و معلم دوران کودکيتان
فرزاد کمانگر - زندان رجايي شهر کرج