|
هشدار! رژیم خود را برای سرکوب گسترده تر و خونریزی باز هم بیشتر آماده می کند |
|
|
|
09 دي 1388 |
نگاهی به واکنش های رژیم جمهوری اسلامی بعد از تظاهرات و درگیری های روز عاشورا در تهران نشان دهنده این است که رژیم خود را برای سرکوب گسترده تر، دستگیری های ضرب العجلی وسیع تر، حمله و ضرب و شتم وحشیانه تر و ترور و اعدام مردم معترض و مخالفین خود آماده میکند.
بعد از تظاهرات و درگیری های روز عاشورا در تهران و برخی دیگر از شهر ها رژیم بطور جدی تری زنگ خطر را شنیده و بوی سرنگونی به مشامش رسیده است. در چنین حالتی رژیم چه راه هائی پیش رو دارد؟ یا باید کوتاه بیاید و از در مصالحه و سازش با مخالفین وارد شود، یا آنگونه که از این رژیم انتظار است، سرکوب گسترده تر و علنی تر را در پیش بگیرد.
بعد از عاشورا تلویزیون رژیم اقدام به تهیه یک گزارش کرد و به نحو بی سابقه ای صحنه هائی از درگیری ها و آثار خرابی های بعد از درگیری ها را پخش نمود. این گزارش با مونتاژ و سرهم بندی کردن ناشیانه، برخی صحنه های مربوط به درگیری های روز عاشورا در تهران با متنی همراه کرده است که به صورتی هدفمند تلاش در تحریک احساسات مذهبی مردم عامی داشته و یک سرکوب وسیع تر را توجیه و زمینه سازی میکند. (گزارش تلویزیون رژیم)
در کنار فعالیت ماشین تبلیغاتی حکومت می توان به موارد دیگری از اقدامات رژیم در چند روز گذشته اشاره کرد، از جمله:
- دستگیری های وسیع، بویژه در تهران،
- حمله ضرب العجلی به خانه چند نفر از آخوندهای سرشناس منتقد خامنه ای،
- از کار بر کنار کردن محافظین دولتی کروبی،
- اعتراف به "ترور" خواهر زاده میر حسین موسوی و با طرفند همیشگی انداختن آن به گردن دیگران و خود موسوی،
- حمله به تظاهرات دانشگاه علم و صنعت،
- برنامه ریزی و سازماندهی تظاهرات فرمایشی بویژه برای روز چهارشنبه.
موارد فوق نشان میدهد که رژیم سیاست "تهاجم حداکثر" را در پیش گرفته است. نظر به تعطیلات پیش روی سال نو میلادی و سکون نسبی رسانه ها و بی خبری نسبی افکار عمومی جهان در این روزها، رژیم در تلاش است تا از این فرصت برای سرکوب "بی سر وصدا" تر مخالفین خود استفاده کند.
سناریوی محتمل
- به صحنه کشاندن "امت حزب الله و همیشه در صحنه" و کار وسیع تبلیغاتی روی آن برای نشان دادن "حمایت مردمی" از نظام و اینکه "مردم" دیگر خشمگین شده و طاقتشان به سر آمده و در دفاع از مقدسات دینی خود به خیابانها ریخته اند و اینکه این آنها هستند که مسئولین رژیم را به اقدام "قاطع تر" فرا می خوانند،
- دستگیری یا خانه نشین کردن رهبران اصلاح طلبان داخلی و قطع ارتباط آنها با دنیای خارج،
- دستگیری گسترده و طولانی مدت فعالین سیاسی مخالف و منتقد رژیم و فعالین حقوق بشری،
- دستگیری آنان که با رسانه های خارجی فارسی زبان در مورد تحولات سیاسی- اجتماعی ایران مصاحبه میکنند،
- بستن رسانه های چاپی ای که که در خط رژیم نیستند و فیلتر کردن و مسدود کردن باز هم گسترده تر رسانه های اینترنتی،
- اعدام برخی از دستگیر شدگان حوادث ماه های اخیر و اعلام علنی آن،
- سر به نیست کردن و کشتن برخی دیگر از مخالفین، بویژه افراد شناخته شده تر تحت عنوان اقدام افراد خودسر یا تصفیه حساب داخلی،
- تعطیلی احتمالی دانشگاه ها یا برخی از دانشگاه ها،
- قطع کامل ارتباطات تلفنی، اس ام اس، اینترنت برای چند روز تعطیلات سال نو میلادی و در صورت نیاز تمدید آن،
- محدودیت های بازهم بیشتر برای خبرنگاران خارجی یا اخراج آنها از ایران،
- دامن زدن به تشنجات خارجی و دشمن تراشی برای منحرف کردن افکار عمومی داخل،
- حضور و قدرت نمائی نیروهای حزب الهی و بسیجی در خیابانها و محله ها
و بسیاری اقدامات دیگر ...
پایه های سیاست "تهاجم حداکثر"
این سیاست بر سه پایه سوار است:
اول: "تهاجمی" بودن و اینکه بتوان با حداکثر قوا و حداکثر خشونت، بالاترین جو رعب و وحشت را در داخل دامن زده و درعین حال مانع از آن شد که اخبار وفیلم های این سرکوب به خارج کشور منعکس شود.
دوم: "استمرار" پیدا کردن و اینکه بتوان آنرا برای مدت نسبتا طولانی ادامه داد.
سوم: "تحریف واقعیت" و جنگ روانی- تبلیغاتی برای فریب مردم و افکار عمومی و همزمان ایجاد ترس و تردید در مردم معترض برای جلوگیری کردن از هر نوع واکنش و پیشگیری از اعتراض وسیع اجتماعی
اگر هرکدام از پایه های فوق خوب عمل نکرده یا دچار اختلال شود، ضربه پذیری رژیم بیشتر خواهد شد. تجربه سی سال گذشته نشان میدهد این رژیم ماهیتی سرکوبگر داشته و تنها در آخرین لحظه است که حاضر به سر کشیدن "جام زهر" می شود. رژیم این جام زهر را بر روی میز خود می بیند و می خواهد قبل از آنکه مجبور به بالا کشیدن آن شود با سرکوب حداکثری، خود را از مهلکه نجات دهد.
چه باید کرد؟
وقتی رژیم استراتژی و تاکتیک خود را تغییر میدهد، مردم نیز باید متناسب آن روش های جدید را پیشه کنند. جنبش کنونی فاقد سازماندهی است و رژیم همین را به عنوان نقطه ضعف برای سرکوب بیشتر آن استفاده میکند. تشکل و سازماندهی و آمادگی برای مقابله و دفاع از خود، امری اجتناب ناپذیر است. فراتر از تظاهرات های مقطعی و قبل از آنکه رژیم ابتکار عمل کامل را به دست بگیرد باید بتوان با اقداماتی نظیر اعتصاب سراسری اعتراضات را هرچه وسیع تر و توده ای تر نمود. اعتراضات باید گستره جغرافیائی بیشتری را در بر گفته و همه شهرهای کشور را شامل شود تا رژیم توان تمرکز قوا روی تهران را از دست بدهد. خواسته ها و مطالبات باید رادیکال تر شده و فراتر از شخص خامنه ای کلیت نظام را نشانه برود. در نبود یک رهبری جدی و دمکراتیک ویک اپوزیسیون سازمان یافته، انتخابات آزاد زیر نظر سازمان ملل مناسب ترین و واقعی شعار و خواسته مرحله کنونی می باشد. برای بدنه دستگاه سرکوب و خانواده های آنها باید ماهیت رژیم بیشتر افشا شود و به آنها فهماند که وسیله سرکوب مردم نشده و از دستور فرمانده هان خود سرپیچی کرده و به مردم بپیوند.
در خارج کشور باید سیاست سانسور رژیم به شکست کشانده شود. باید اخبار تحولات داخل ایران هرچه سریع تر و وسیع تر به رسانه ها، احزاب، دولت ها و سازمان های حقوق بشری رسانده شود. باید از قدرت های خارجی خواست در ارتباط با نقض حقوق بشر در ایران موضع گیری صریح تر کرده و از خواست انتخابات آزاد در ایران زیر نظر سازمان ملل حمایت کنند. باید بتوان در حمایت از خواست مردم در داخل کشور، تظاهرات گسترده تری را در خارج کشور سازماندهی کرده و به آن استمرار بخشید.
طبیعی است بسیاری از این"باید" ها بیان گر ضرورت و الزامات پیشرفت کار در این مرحله بوده و قصد، تعیین تکلیف برای کسی نمی باشد. در عین حال در نگاهی واقع بینانه باید گفت با وجود ضربه پذیری بالای رژیم در این مرحله، متاسفانه نبود تشکل و سازماندهی در بین مردم و نیروهای مخالف رژیم، رسیدن به موفقیت را بسیار سخت و پر هزینه کرده و دست رژیم را برای سرکوب بیشتر باز خواهد گذاشت.
حنیف حیدرنژاد
دی ماه88/ 30 دسامبر2009
|
