- اول و قبل از هر چیز باید هر فرد صادقانه بخواهد و داوطلب آن باشد که برای حل مشکل یا مشکلات موجود قدم بردارد. (زیر فشار یا با اکراه یا بخاطر دیگران و یا با "حساب و کتاب و چُرتکه انداختن" و یا به دلایل تاکتیکی وارد حل اختلاف شدن، راه به جائی نبرده و تنها برای مدت کوتاهی میتواند موثر باشد).
- هر فرد باید آماه باشد تا حرف بزند و مشکل را از زاویه دید خود برای دیگری توضیح دهد. (حالت اکتیو داشته باشد و نه پاسیو. به قول معروف منتظر نباشد تا دیگری یا دیگران "از زیر زبانش حرفش را بیرون بکشند").
- هر فرد باید تلاش کند به هنگام صحبت و گفت و گو احساس خود را کنترل کرده و حتی الاامکان با منطق و دلیل و استدلال حرف بزند.
- هر فرد باید تلاش کند در تشریح موضوع، دلایل خود را با فاکت و نمونه های مشخص همراه کند.
- هر فرد باید تلاش کند تا حتی الامکان با لحنی آرام و دوستانه حرف بزند.
- هر فرد باید تلاش کند تا حرف و منظور خود را هرچه روشن تر، صریح تر، بدون ابهام، به دور از استعاره و کنایه و ایماء و اشاره بیان کند.
- هر فرد باید با احترام نسبت به طرف مقابل حرف زده و به حساسیت های او توجه داشته و از بکار بردن لغات و جملات تحریک کننده خودداری کند.
- هر فرد باید تلاش کند تا از پیشداوری، قضاوت، صدور حکم در مورد دیگری پرهیز کرده و از برچسب زدن و به کار بردن کلمات تحقیر آمیز و توهین آمیز در مورد طرف مقابل یا آنچه و آنکس که برای او محترم است خودداری کند.
- هر فرد باید اصول و پرنسیب یا ارزش های مورد احترام خود که حاضر نیست از آنها کوتاه بیاید را برای طرف مقابل روشن، و روشن کند که در چه مواردی حاضر به سازش و مصالحه و کوتاه آمدن نیست.
- هر فرد باید ضمن پایداری بر پرنسیبها و اصول و ارزشهائی که برای او مهم هستند، در عین حال آماده رسیدن به مصالحه و سازش و کوتاه آمدن نسبی از مواضع و خواسته ها و انتظارات خودش باشد.