|
رسیدن به آزادی از خِلال جنگ ایدئولوژیک در درون رژیم جمهوری اسلامی تا کجا واقعی است؟ |
|
|
|
24 خرداد 1388 |
مردم و جوانان میتوانند با پرهیز از شعارهای اسلامی و نشانه های مذهبی مانع آن شوند که در جنگ بین جناح های رژیم دوباره و چند باره به بازی گرفته شوند. آنها میتوانند با تاکید بر آزادی های دمکراتیک و حقوق شهروندی، تظاهرات و اعتراضات خود را بر علیه "ولایت فقیه" و اصل حکومت دینی سمت و سو داده و مطالبات خود را رادیکال تر کرده و خواستار انتخاباتی آزاد با حضور ناظرین بین المللی برای پایان دادن به نظام جمهوری اسلامی شوند. زنان می توانند با از سربرداشتن حجاب نشان دهند که حاضر به اطاعت از این رژیم نیستند.
***
بسیاری از آنان که در نمایش انتخابات ریاست جمهوری رژیم جمهوری اسلامی شرکت کردند می گفتند این انتخابی است "بین بد و بدتر". آنان، بویژه جوانانی که اکثرا بعد از حاکمیت جمهوری اسلامی در ایران بدنیا آمده و بازی های قبلی این رژیم را تجربه نکرده و به چشم خود ندیده اند، فکر می کردند با جانبداری از موسوی می توانند امیدوار باشند که جلوی احمدی نژاد را بگیرند. روند حوادث نشان داد که آنچه برای این رژیم ارزش ندارد، رأی مردم است. این البته تازگی ندارد، اما آنانی که می خواستند آزموده را با چشم خود ببینند قانع کرد که امید به دمکراسی که هیچ، امید به اصلاحات از درون این رژیم نیز انتظاری غیر واقعی است که می تواند ناشی از عدم شناخت ماهوی این رژیم بوده و یا ناشی از نوعی ساده انگاری و خوشبینی و خودفریبی است.
مناظره تلویزیونی احمدی نژاد و موسوی و پس از آن احمدی نژاد و کروبی، بخوبی نشان داد که نیروهائی از این رژیم که در گذشته بر سر تقسیم قدرت اختلاف داشتند، این بار بر سر کسب و تصاحب کامل قدرت با هم جنگ دارند. افشاگری آنها بر علیه یکدیگر و فرهنگ بیان آنها، کاملا روشن می ساخت که هدف آنها حذف کامل طرف مقابل از صحنه می باشد. فاکت آوردن های پی درپی هرکدام از آنها از شخص خمینی و چسباندن خود به او و "متهم" کردن طرف مقابل به "انحراف" از راه و خط مشی خمینی، گواه روشنی بود که این بار دیگر مسئله، اختلاف در اجرای شریعتی که آنها از آن دفاع می کنند نبوده، بلکه مهمتر از آن، مسئله، نوع ِ تفسیری است که هریک از دین و اسلام و خط خمینی ارائه می دهند.
بعد از آنکه موسوی به کرات احمدی نژاد را به دروغگوئی متهم کرد و سوابق خودش به عنوان نخست وزیر در زمان خمینی را به رخ او کشید، احمدی نژاد در پاسخ به او، در مناظره اش با کروبی، گفت: طلحه و زُبیر هم یک زمان انقلابی یوده و با پیامبر در جنگ شرکت می کردند و افتخار آفریده بودند.
بکار بردن القابی چون "طلحه و زبیر" بر علیه طرف مقابل و یا طرح "انحراف از راه و مسیر اسلام و انقلاب و راه خمینی"، بار ایدئولوژیک داشته و بخوبی نشان میداد که اختلافات بین جناح های رژیم به مرز برگشت ناپذیری رسیده و حکایت از یک صف آرائی، جبهه بندی و یک جنگ ایدئولوژیک دارد.
با اعلام نتایج "انتخابات"، این جنگ جنبه رسمی بخود گرفته است و تنها با حذف و خاموش کردن یکی از صحنه است که "غائله" پایان خواهد گرفت. اگرچه سی سال گذشته بخوبی نشان داده است که همه طرفهای درگیر در آخرین لحظه نیز آمادگی هر نوع سازش و مسالحه را داشته و اگر لازم باشد میتوانند "یک طوری" با هم کنار بیایند، که در آن صورت این جنگ می تواند بصورت فرسایشی و برای مدت طولانی تری بطور پیدا و ناپیدا ادامه پیدا کند.
در ادامه این بِکش بِکش ها، موسوی درخواست اجازه برای برگزاری راهپیمائی از میدان انقلاب تا میدان آزادی را داده و همزمان اعلام کرده اگر با این درخواست مخالفت شود، در محل قبر خمینی تحصن خواهد کرد. همچنین او از طرفدارنش خواسته علاوه بر تظاهرات خیابانی، بر پشت بامها رفته و ندای "الله اکبر" سر دهند. روشی که در زمان انقلاب درسال 57 خمینی برای اولین بار آنرا مرسوم کرد.
در تظاهرات خیابانی نیز شعارهائی با مزامین اسلامی به گوش می رسد، همچون "نصرُ من الله و فتح غریب، مرگ بر این دولت مردم فریب" و "الله اکبر" و...
جوانانی که تشنه آزادی هستند، اگر بپذیرند از سوی موسوی و جناح او ، با شعارهای اسلامی و در عین وفاداری به خمینی و قانون اساسی اش، به بازی گرفته شوند، باید بدانند که تنها به عنوان سرباز پیاده به میدان یک جنگ ایدئولوژیک بین دو جناح وفادار به اسلام سیاسی کشانده شده اند و همانطور که رأی انها ارزشی نداشته، جان و آینده شان نیز برای وفاداران به نظام اسلامی حاکم ذره ای ارزشی نخواهد داشت. مردم و جوانان میتوانند با پرهیز از شعارهای اسلامی و نشانه های مذهبی مانع آن شوند که در جنگ بین جناح های رژیم دوباره و چند باره به بازی گرفته شوند. آنها میتوانند با تاکید بر آزادی های دمکراتیک و حقوق شهروندی، تظاهرات و اعتراضات خود را بر علیه "ولایت فقیه" و اصل حکومت دینی سمت و سو داده و مطالبات خود را رادیکال تر کرده و خواستار انتخاباتی آزاد با حضور ناظرین بین المللی برای پایان دادن به نظام جمهوری اسلامی شوند. زنان می توانند با از سربرداشتن حجاب نشان دهند که حاضر به اطاعت از این رژیم نیستند.
حنیف حیدرنژاد
24 خرداد 1388 |
