28.06.2008- حنیف حیدرنژاد

دو هفته بعد از تظاهرات مردم مشهد در 24 خرداد 87 در اعتراض به گرانی و نالایقی حکومتگران در ایران، یک فیلم کوتاه که با تلفن همراه گرفته شده، جوش و خروش و التهاب مردمی که در حاشیه این تظاهرات تجمع کرده بودند را نشان میدهد. این فیلم همچنین نشان میدهد که چطور اعتراضات صنفی با شعارهائی سیاسی همراه شده و مردم به سرعت علت العلل بدبختی و نابسامانی، که همانا رژیم جمهوری اسلامی میباشد را نشانه میگیرند.

"تعدادي از مردم مشهد ظهر امروز ابتدا در ميدان آزادي تجمع کرده و پس از دقايقي اين اعتراض به پارک ملت کشيده شد. پليس در حال تلاش براي اتمام اين تجمع است و در همين راستا پليس بلوار وکيل‌آباد مشهد را مسدود کرد."

با توجه به خبر فوق، بنظر میرسد این فیلم مربوط به تجمع مردم عادی در بلوار وکیل آباد باشد. در واقع نیروهای سرکوبگر رژیم با مسدود کردن مسیرهای منتهی به مرکز تظاهرات، دنبال آن بوده اند تا از گسترش تظاهرات جلوگیری کنند. تعدادی از نیروهای انتظامی با تاکتیک جنگ و گریز، پس از یک عقب نشینی کوتاه با آرایش جدید سوار بر موتور به میان جمعیت برگشته و با حمله به جمعیت به یک پیرمرد ضربه زده و او را خون آلود نقش بر زمین میکنند. جمعیت به طرف نیروهای انتظامی یورش برده و به آنها فحاشی میکنند.

در قسمت اول فیلم، تعدادی جوان دست زنان سرود "یار دبستانی من" را میخوانند. یکی از زنان به میان آنها رفته و با اشاره به "سرخ جامگان" میگوید" گروه باید تشکیل داد، اینطور نمیشه. یک شعارهائی با معنی باید داد" بعد از آن جوانان احساساتی شده، به حرکت در آمده و بلند بلند شعار میدهند" آزادی آزادی" و چند جوان دیگر نیز شعار میدهند   " رفراندم، رفراندم این است شعار مردم".

- نارضایتی اجتماعی تمام لایه های اجتماعی را شامل میشود ( مرد و زن، پیر و جوان، مردم کوچه و خیابان)

- نوع رفتار مردم نشان دهنده آن است که ترس زیادی در وجود آنها نسبت به نیروهای انتظامی رژیم وجود نداشته، بلکه منتظرند تا خشم فرو خورده خودشان را به هر بهانه ای بیرون بریزند.

- اصلی ترین مشخصه این اعتراض خود جوش بودن و عدم تشکل و سازماندهی آن میباشد. یعنی از یک طرف پتانسیل اعتراضی در اجتماع بالا، اما توان سازماندهی آن وجود ندارد.

- در نقطه مقابل مردم، رژیم با اتکاء به نیروهای سرکوبگر خود، بصورت سازماندهی شده عمل میکند. هدف اصلی رژیم در مقابله با اینگونه اعتراضات، جلوگیری از تجمع بیشتر و بهم پیوستن مردم است و برای رسیدن به این هدف نیز از تاکتیک های مختلف استفاده میکند: مسدود کردن راههای منتهی به مرکز اصلی تظاهرات، متفرق کردن مردم، ایجاد ترس و وحشت، مضروب کردن،

- تجربیات دیگر نیز نشان میدهد که تاکتیک دیگر رژیم استفاده از بسیجی ها و لباس شخص هایش، نفوذ دادن آنها در بین مردم، شایعه پراکنی و بی اعتماد کردن جمعیت به همدیگر و در مواردی که اعتراضات گسترش پیدا میکند، سرکوب عریان و تیراندازی و با ماشین به وسط جمعیت زدن و ... میباشد.

فیلم گوشه ای از اعتراضات مردم مشهد، به عنوان یک نمونه نشان میدهد که بر خلاف آنانی که میگویند "مردم تکان نمیخورند"، اتفاقا مردم جانشان از این رژیم به لب رسیده و به زبان خودشان (با هو کردن و فحش) دست رد به سینه این رژیم میزنند. این مردم خوب میدانند که پشت تمام نابسامانیهای روزمره آنها یک نظام و سیستم نالایق و فاسد قرار دارد و به همین خاطر است که اعتراضات صنفی بسرعت سمت و سوی سیاسی بخود میگیرند.

اکنون و بعد از دو هفته است که یک فیلم با کیفیت بسیار پائین، که آنهم توسط همان مردم گرفته شده، از طریق اینترنت در معرض دید عموم قرار میگیرد. سرعت عمل در این زمینه و بخصوص ارسال اینگونه فیلم ها برای خبرگزاریها یا انتشار آن از طریق اینترنت، یک ضرورت بسیار بالاست. تجربه سه دهه گذشته نشان میدهد که کشورهای غربی در زمینه نقض حقوق بشر و سرکوب مردم توسط جمهوری اسلامی تا حد امکان از انتشار این اخبار طفره میروند و عملا از سرکوبی که در ایران وجود دارد یا خبر و گزارشی پخش نمیکنند، یا آنرا به عنوان ابزاری برای فشار در زمینه مذاکرات هسته ای مورد استفاده قرار میدهند تا بتوانند از رژیم امتیاز بگیرند.

نمونه مشهد نشان میدهد که تشکل و سازماندهی و طرح شعارهای مشخص، جدی و هدفمند، و اطلاع رسانی سریع، از اصلی ترین کمبود ها در مسیر تعمیق مبارزه برای برقراری دمکراسی در ایران در این مرحله میباشند.