حنیف حیدرنژاد- سایت "ایران افشاگر"، از سایت های وابسته به سازمان مجاهدین خلق اطلاعیه ای به تاریخ 5 آبان 1398/ 27 اکتبر 2019 از "شورای ملی مقاومت ایران" منتشر کرده است. تا زمان تنظیم این نوشته (بامداد روز سه شنبه 29 اکتبر 2019)، این "اطلاعیه" هنوز در هیچ یک از سایت های "سازمان مجاهدین"، "شورای ملی مقاومت" و "همبستگی ملی" انتشار نیافته است. عنوان مقاله این است: "ایرج مصداقی پیشدستی احمقانه تواب تشنه به خون و یک فقره نعل وارونه!" در این "اطلاعیه" عکسی از ایرج مصداقی در فرودگاه اورلاندو در استکهلم سوئد منتشر شده است. ایرج مصداقی در برنامه تلویزیونی با سعید بهبهانی- تلویزیون میهن، در تاریخ 23 اکتبر، با یادآوری اینکه در این روز برای بدرقه مادرش به ایران، به فرودگاه استکهلم رفته بوده، به تلاش شخصی اشاره می کند که از فاصله نزدیک از چهره او عکس می گرفته است. ایرج مصداقی می گوید که با این عملِ آن فرد مخالفت کرده و مانع او می شود و اینکه نهایتا پلیس در محل حاضر و تلفن همراه آن شخص را مورد بازبینی قرار می دهد. ایرج مصداقی نام فردی که از او عکس گرفته بوده است را "حسین عبدی" معرفی می کند. (دقیقه 5:30 تا 9:00)
"شورای ملی مقاومت" نیز در اطلاعیه خود حسین عبدی را "یک هوادار شناخته شده مجاهدین در سوئد" معرفی می کند که در آن روز بطور اتفاقی ایرج مصداقی را "مقابل «ایران ایر» دیده و با گرفتن عکس، موجب تب و لرز وی شده" است.
انتشار این اطلاعیه با ادبیات بکار گرفته شده در آن به خوبی نشان می دهد که: یکم: حسین عبدی از وابستگان سازمان مجاهدین است، دوم: سازمان مجاهدین که در پوشش "شورای ملی مقاومت" اطلاعیه صادر کرده است، عمل عکس گرفتن عامدانه از فاصله نزدیک از ایرج مصداقی را تائید می کند، سوم اینکه: این عکس ها با هدفِ اینکه انتشار داده شوند، گرفته شده است، بنابر این محصول یک سناریوی پلیسی-اطلاعاتی است. اینکه قوانین سوئد در مورد رعایت حریم خصوصی، عکس گرفتن عامدانه از فاصله نزدیک از یک فرد بدون موافقت یا رضایت او چه می گوید، بر نویسنده معلوم نیست. اما شخصا توصیه می کنم اگر قوانین سوئد در این مورد امکان شکایت از حسین عبدی بخاطرعملش را فراهم می کند، بهتر است از او شکایت شود تا در یک روند حقوقی، عمل او بررسی شود، بدینگونه چه بسا هدایتِ پشت پرده ی موضوع توسط سازمان مجاهدین نیز آشکار شود.
اما جدا از جنبه حقوقی این موضوع، انتشار این "اطلاعیه" و عکس و فرهنگ بکار گرفته شده در تنظیم آن، روشن می کند که سازمان مجاهدین اتفاقا عمد دارد تا روش های پلیسی خود در زیر نظر داشتن و کنترل مخالفین و منتقدینش را به رخ بکشد. هدف از این "قدرت نمائی"، ترساندن مخالفین و منتقدین، بویژه جداشدگان از مجاهدین و شورای ملی مقاومت است تا آنها ناچار به سکوت شوند. این سیاست و رفتار سازمان مجاهدین نشان می دهد که این سازمان تا کجا تهدیدی برای حاکمیت قانون و تهدیدی برعلیه دمکراسی است. روش های پلیسی، آنهم در خارج از ایران، آنهم در زمانی که این تشکیلات دارای قدرت، آنهم تنها در یک دایره محدود می باشد، نشان می دهد که این سازمان از یک پتانسیل خطرناک برخوردار است که در صورت کسب قدرت می تواند در ابعاد هولناک به سرکوب و حذف مخالفین خود دست بزند. این اقدام سازمان مجاهدین خلق را نباید جنگ این سازمان برعلیه ایرج مصداقی دانسته و آنرا موضوعی شخصی کرد و از کنار آن گذشت. اهمیت موضوع در ترویج یک فرهنگ ترس و بی اعتمادی بین ایرانیان نسبت به همدیگر و بدبینی و بی اعتمادی آنها نسبت به کار و فعالیت سیاسی و نیروهای سیاسی می باشد. چنین سیاستی باعث دوری مردم از فعالیت های سیاسی شده و عمر رژیم را طولانی تر می کند.
این "اطلاعیه" نشان می دهد بر خلاف ادعاهای مریم رجوی در مورد باور به حقوق بشر و دمکراسی، سازمان مجاهدین استفاده از هر روش و وسیله ای برای تخریب و ترورِ شخصیت مخالفینش را مجاز و مشروع می داند.
باید از سازمان مجاهدین پرسید، راستی بجای این جنگ هیستریک تبلیغاتی بر علیه مخالفین خود، بویژه بر علیه ایرج مصداقی، که آنها را مزدور وزارت اطلاعات می خوانید، چرا از مجاری قانونی در کشورهای محل سکونت این مخالفین، برعلیه آنها اعلام جرم نمی کنید؟ اگر سازمان مجاهدین به ادعاهای خود بر علیه مخالفینش باور دارد، می‌تواند از طریق به جریان انداختن یک کارزار حقوقی علیه «مزدوران» وزارت اطلاعات در خارج کشور، به دستگاه اطلاعاتی رژیم ضربه بزند و از این طریق کلیت نظام را نیز با انزوا و و رسوایی بیشتر مواجه سازد، پس چرا کوتاهی می‌کند؟ اگر این کار را نمی‌کند، دیگر چطور می‌توان ادعای مبارزه این سازمان با جمهوری اسلامی را جدی گرفت؟
وقتی سازمان مجاهدین خلق با وجود برخورداری از امکانات مالی و وکلای برجسته بین‌المللی بجای به جریان انداختن یک کارزار حقوقی، از «افشاگری»هایی به سبک دستگاه استالین و رژیم جمهوری اسلامی بر علیه مخالفین خود بهره می‌گیرد، علت آن را باید در چه چیزی جستجو کرد؟ به باور من علت این شیوه‌ی کارِ رهبری مجاهدین را باید قبل از هر چیز در بی‌پایه و اساس بودن ادعاهای آنها دانست. آنها به خوبی ابزارهای قانونی و حقوقی را می‌شناسند، و اتفاقا به خوبی می‌دانند به جریان افتادن یک کارزار حقوقی، می‌تواند باعث رسوایی خود آنها شود. از همین رو به «افشاگری» علیه مخالفین خود، یا همان ترور شخصیت روی می‌آورند.
|
