گفت و گوی همنشین بهار با سعید شاهسوندی تلاشی است برای کشف "حقیقت" و پرهیز از قضاوت در مورد انسان ها، قبل از دانستن حقیقت در باره ی آنها. از این زاویه، این گفت و گو اهمیت دارد.
آیا فرد مورد اتهام، "حق" دارد تا در باره آنچه سازمان مجاهدین به او اتهام زده است، توضیحات خودش را ارائه دهد؟ حتما! باید که این فرصت را داشته باشد. در بنیادین بودن این "حق" به عنوان جزئی از حقوقِ بشر هر فردی نباید تردید کرد. فراتر از این، اصلا باید این سوال نیز مطرح شود سازمان مجاهدین به چه حقی و بر اساس کدام سند و مدرک به او این اتهامات را زده است؟ این "اسناد" – و نه تحلیل های سیاسی، ایدئولوژیک- کجایند؟ در همین یکی- دوسال اخیر می بینیم که چطور سازمان مجاهدین به راحتی منتقدین و مخالفین و جدا شده های از خود و شورای ملی مقاومت را بدون ارائه هیچ گونه سند و مدرکی مورد توهین و اتهام قرار داده است. نگاهی به همین رویه ی اخیر کافی است تا نسبت به اصالت اتهاماتی که این سازمان در گذشته به افراد دیگر زده است نیز شک کرد.
اما آیا شنونده در این گفت و گو "همه ی حقیقت" را می شنود؟ من خود، هنوز نمی دانم. اما هر شنونده ای بر اساس درک و فهم و خودش باید ببیند تا کجا پاسخ های داده شده، او را نسبت به اصلِ حقیقت، به باور می رساند.
این گفتگو همچنین فرصتی است برای شنونده - از جمله خود من- تا به خود رجوع کرده و از خود بپرسد چرا اتهاماتی که به یک انسان زده شده است را برای سال های طولانی، بدون دیدنِ هیچگونه مدرک و سندی پذیرفته بوده است. آنهم از سوی سازمانی که به راحتی به هر کسی که بخواهد اتهام می زند. تکلیف اصل برائت چه می شود؟ تکلیف نظام حقوقی مدرن که وظیفه دارد بطور مستقل به اتهامات رسیدگی کند چه می شود؟ آیا قدرت های غالب و مغلوب – رژیم جمهوری اسلامی و یا سازمان مجاهدین- اجازه دارند، بدون مدرک و سند و رعایت مراحل عادلانه دادرسی، در مورد یک انسان حکم صادر کنند؟ اگر نه، و اگر اساسا آنها فاقد صلاحیت بکارگیری نظام قضائی مدرن هستند، در این حالت اصلا چرا باید به آنها اجازه داد تا تبلیغاتشان منشاء قضاوت ما در مورد انسان های دیگر باشد؟
در شرایطی که برای ایرانیان و فعالین سیاسی در خارج از کشور امکان دسترسی به یک دادرسی و قضاوت عادلانه وجود ندارد، چنین گفتگوهائی می تواند گامی باشد در جهت روشن کردن حقیقت. در همین حد، تلاش همنشین بهار برای انجام این مصاحبه شایسته قدردانی است.
