حنیف حیدرنژاد

تصورش را بکنید، شما در گوشه ای امن در خانه تان "لَم" داده و تلویزبون تماشا می کنید. همسر و فرزند یا فرزندانتان در کنارتان هستند. با هم می گوئید و می خندید و بازی می کنید. این وسط، گاه و بی گاه تلویزیون صحنه های کشتار انسان ها در غزه را نشان می دهد. از خودتان سوال کرده اید اگر شما در غزه به دنیا آمده و محکوم به زندگی در آنجا بودید چه حالی داشتید؟ انسان های ساکن در غزه در انتخاب سرزمینی که در آن به دنیا آمده اند، همچون من و شما، هیچ دخالتی نداشته اند. پس چرا، چرا باید در آنجا اینچنین محکوم به مرگ باشند؟ آنها یا هر روز تکه پاره می شوند، یا تکه پاره شدن دوستان و عزیزان و انسان های دیگر را در کنارشان می بینند. چرا؟ چرا باید اینطور باشد؟

دولت اسرائیل خود را برآمده از تراژدی هولوکاست می داند. قائدتا کسی که خود درد و رنجی را تجربه کرده، بخصوص در ابعاد جهانی و میلیونی، باید نسبت به درد و رنج دیگران حساس تر شده و از وقوع آن جلوگیری کند. دولت اسرائیل اما خود آتش بیار کشتار و درد و رنج انسان ها شده و به اعتراف نمایندگان مختلف سازمان ملل یا سازمان های حقوق بشری جهانی به جنایت بر علیه بشریت اقدام می کند. مبارزه با افراط گرایان اسلامی (حماس، که از سوی رژیم جنایتکار اسلامی حاکم بر ایران و  امیر نشین قطر حمایت می شود) به هیچ وجه حمله به غیر نظامیان و کشتار مردم غزه را توجیه نمی کند.

وقتی فریاد و جیغ پدران و مادران در آتش و دود و خاکستر ویرانه های غزه به گوش کسی نمی رود، وقتی گریه های نماینده سازمان ملل در مقابل تلویزیون به جائی نمی رسد، وقتی اعتراض هزاران هزار انسان در خیابان های جهان پاسخی نمی یابد، در این حالت نباید تردید کرد که بازنده ی اصلی جنگ در غزه 2014، "انسانیت" و برنده اصلی این جنگ " افراط گرائی" مذهبی و نژادپرستان می باشند.

اگر سیاست دوگانه ی جهانی در مورد دولت اسرائیل تغییر نکند و اگر این دولت بتواند همانطور که تاکنون عمل کرده به تبعیض و بی عدالتی و کشتار انسان ها در فلسطین ادامه دهد، نباید تردید داشت که در سال ها و در دهه های آینده، کودکان یتیم شده ی امروز، توسط رهبران قدرت طلب مذهبی و سیاسی برای انتقام و کشتارهای بیشتر تربیت خواهند شد. در چنین حالتی، بازنده، همه خواهند بود. "انسانیت" بازنده ی اصلی آنچه خواهد شد که قدرت طلبان سیاسی رقم زده و مردم عادی نظاره کرده ولی نسبت به آن اعتراض نمی کنند.

این روزها در گوشه و کنار جهان مراسم مختلفی به مناسبت آغاز یکصدمین سال جنگ جهانی اول در جریان است. جنگی که بیش از 17.000.000 (هفده میلیون) انسان را قربانی گرفت.  

دو دهه پس از پایان آن جنگ بود که جنگی مخوف و خانمانسوزتر جهان را به کام خود کشید. این بار با نزدیک به 60.000.000 (شصت میلیون) انسان قربانی شده و شهرها و روستاها و طبیعت های به خاکستر نشسته. جنگی که در آن یهودیان با نزدیک به 6.000.000 میلیون (شش میلیون) قربانی، در کشتارهای دسته جمعی موسوم به "هولوکاست" اصلی ترین گروه غیر نظامی بودند که هدفِ نابود سازی واقع شده بودند.

برای جلوگیری از وقوع چنین جنایاتی بود که چند سال بعد باورمندان به حقوق بشر ابتدا در سال 1948 اعلامیه جهانی حقوق بشر و سپس در سال 1949 کنوانسیون ژنو را برای جلوگیری از جنایت بر علیه بشریت و حفاظت از حقوق غیرنظامیان در مناطق جنگی به تدریج تنظیم و از تصویب سازمان ملل متحد گذراندند. مصوباتی که در سال های بعد با ضمایم و کنوانسیون های دیگری تکمیل گردیدند. آن تلاش ها پاسخی به نیازها و ضرورت های آن زمانه بود. امروز اما، غزه، بزرگترین زندان دنیا با نزدیک به 2.000.000 (دو میلیون) انسان، به "آزمایشگاهی" برای ناکارآمدی و بی اعتبار بودن قوانین و کنوانسیون هائی تبدیل شده است که قرار بود از خونریزی و نسل کشی انسان ها جلوگیری کند.

 آیا مردم و سیاستمدارن در این زمانه، آن قدر درایت و خردمندی دارند تا بتوانند برای جلوگیری از تکرار فجایع انسانی بیشتر، متناسب با زمانه سیاست جهانی را تغییر دهند؟

حنیف حیدرنژاد

03.08.2014

http://www.hanifhidarnejad.com