حنیف حیدرنژاد

سایت انتگراسون، 08.09.2012: پس از شش ماه تحصن و اعتصاب و اعتراض در شهر وورتسبورگ در جنوب آلمان، اینک پناه جویان راهپیمائی اعتراضی از پیش اعلام شده ی خود بطرف برلین را آغاز کرده اند. از ساعت 14.00 روز شنبه 8 هشتم سپتامبر پناه جویان معترض راهپیمائی اعتراضی خود را که بیش از 600 کیلومتر خواهد بود آغاز می کنند. آنها در مسیر خود از ایالت های تورینگن، زاکسن آنهالت، زاکسن و  براندنبورگ عبور کرده و پیش بینی می شود که اواسط ماه اکتبر به برلین برسند.

پس از آنکه در ژانویه امسال پناه جوی ایرانی محمد رهسپار در اعتراض به سیاست پناهندگی در آلمان و در اعتراض به شرایط غیر انسانی که در آن مجبور به زندگی شده بود خودکشی کرد، پناه جویان ایرانی در این شهر و چند شهر دیگر یک اعتراض طولانی را شروع کرده و در مرکز شهر وورتسبورگ با برپائی چادر تحصن نموده و سپس به اعتصاب غذا دست زدند. دامنه این اعتراضات به تدریج به شهرها و ایالت های دیگر رسید و پناه جویانی از دیگر ملیت ها را نیز با خود همراه نمود.

اعتراض پناه جویان از سوی سازمان های مدافع پناه جویان پشتیبانی شده و به تدریج اخبار این اعتراضات هر چه بیشتر در رسانه های آلمان منعکس می شود.

برخی از مهمترین مشکلات و محدودیت های اعمال شده در مورد پناه جویان شامل موارد زیر می باشد:

- طولانی بودن مدت رسیدگی به درخواست پناهندگی و انجام مصاحبه و پاسخ به درخواست پناهندگی (در برخی از ایالت ها پس از ارائه درخواست پناهندگی بیش از 9 ماه بعد نوبت مصاحبه داده می شود، و پس از آن نیز بین یک تا یک و نیم سال بعد جواب رد یا قبولی پناهندگی ابلاغ می شود. در تمام این مدت پناه جو در حالت بلاتکلیف زندگی میکند).

- در اکثر موارد به درخواست پناهندگی به صورت نا عادلانه ای رسیدگی شده و درخواست ها با دلایل کلیشه ای رد می شود. پناه جو نسبت به مراحل رسیدگی به درخواست پناهندگی آشنائی نداشته، حق و حقوق خودش را به درستی نمی داند و در مواردی که پناه جو آسیب روحی دیده - اکثرا- قبل از مصاحبه، از امکان دسترسی به روانشاس محروم است.

- پناه جویان در 48 ماه اول یا تا زمان دریافت جواب قبولی پناهندگی خود موظفند در خوابگاه های دسته جمعی زندگی کنند. اکثر این خوابگاه ها بسیار کثیف و غیر بهداشتی هستند. ملیت های مختلف با زبان و فرهنگ های مختلف که همه تازه وارد آلمان شده و هر کدام مشکلات متعددی داشته و به آرامش نیاز دارند در محیط های تنگ و شلوغ در کنار هم "چپانده" می شوند. بسیاری از این خوابگاه ها به عمد در نقاط دور و پرت افتاده  انتخاب شده و عملا پناه جویان را به لحاظ اجتماعی منزوی می سازد.

-  پناه جویان به کلاس های دولتی یادگیری زبان آلمانی دسترسی ندارند. (ماده 44 قانون اقامت این حق را تنها به قبول شدگان پناهندگی داده و تنها در موارد بسیار  نادر دیگر پناه جویان می توانند از این کلاس ها استفاده کنند).

- در مدتی که هنوز پناه جو قبولی پناهندگی نگرفته (این مدت می تواند سال ها  طول بکشد) امکان استفاده از کارت بیمه درمانی ندارد. به او برای هر سه ماه یک برگه برای مراجعه به پزشک عمومی داده می شود. درخواست مراجعه به پزشک متخصص با مراحل بروکراتیک طولانی همراه خواهد بود و خدمات درمانی که شامل پناه جو می شود بسیار بسیار محدود می باشد.

- پناه جو از اجازه کار برخوردار نیست. اگر چه بر روی کاغذ پس از 12 ماه اول پناه جو می تواند درخواست کار ارائه دهد، اما در عمل به جز موارد نادر فاقد اجازه کار است.

- پناه جویان مجاز به ترک منطقه ای که در آن ثبت شده اند نمی باشند و در صورتی که در خارج از این محدود دستگیر شوند باید جریمه بپردازند. اگر چه در چند سال گذشته چند ایالت در  محدوده داخلی خود این محدودیت را لغو کرده اند، با این وجود اگر پناه جو محدوده خود را ترک و در ایالت دستگیر شود باید جریمه بپردازد.

- در بسیاری از شهر ها به پناه جویان در ماه  تنها 40 یورور پول تو جیبی داده می شود. بقیه مستمری ماهیانه آنها به بهانه های مختلف ازجمله، مسکن، آب و برق ووو از آنها کسر می شود.

- در بسیاری از شهرها حتی پول غذا و پوشاک و مواد بهداشتی نیز به پناه جویان داده نشده و بجای آن به آنها کوپن داده می شود که با آن اجازه دارند تنها از مغازه های مشخصی مواد مورد نیاز خود را تهیه کنند. در برخی از شهر ها نیز هر هفته یک یا دوبار به پناه جویان مواد خشک غذائی داده می شود. این مواد برای سال ها یکسان است و با فرهنگ غذائی پناه جویان هیچ همخوانی ندارد.

زندگی در شرایط فوق غیر انسانی بوده و پناه جو را به لحاظ روحی بیمار می کند. هر سال تعدادی پناه جو یا در اعتراض به این شرایط یا به دلیل فشارهای ناشی از این شرایط خودکشی می کنند. تنها برای سال 2010، 46 مورد اقدام به خودکشی ثبت شده است.

Von Würzburg nach Berlin